«آن مَرد مُرد!» | به بهانه درگذشت برمه افسانه‌ای

یادداشت روزبه سیف به بهانه درگذشت آندریاس برمه

آنکه فاتح جام جهانی شد به دسته پایین‌تر رفت اما سه قهرمانی کسب کرد. فتح جام حذفی در سال سقوط فتح بوندس‌لیگا ۲ و فصل بعدش بوندس لیگا ۱!
زندگی گاهی مرام بی مرامی دارد

برمه در دهه هشتاد میلادی پس از کسب چند موفقیت با کایزرسلاترن و بایرن سر از اینتر در آورد. آن روزها اگر میلان به مثلث هلندی اش می نازید اینتر به مثلث آلمانی خود برمه ماتئوس و کلینزمن.

 پس از قهرمانی و در حالی که هنوز عضو تیم ملی آلمان بود یک فصل برای زاراگوزا بازی کرد و تا فینال کوپا دل ری هم رفت بعد برگشت به تیمی که ازش به همه چیز رسیده بود و نامش را مدیون این تیم بود؛ سقوط و قهرمانی و بازنشستگی را همه تجربه کرد و بعد ره هاگل شد مربی آن تیم خوب.

در کل در سه تیم مربی بود کایزرسلاترن ،اونترهاخینگ و اشتوتگارت (کمک مربی). بعد دیگر خبری ازش نبود تا خبر آمد که ورشکسته شده. مدتی کاندید مربی گری استقلال هم شد اما یک حضور کوتاه برای افتتاح یک باشگاه لاکچری در تهران قاب کوتاهی از او در تهران شد. 

همیشه منتظر بازگشت برمه بودم به خصوص اگر در جام حذفی امسال ساربروکن می خورد به کایزرسلاترن حتما تصویری دلپذیر می شد. همیشه منتظر بودم برمه برگردد به زندگی، مثل ققنوس.

کسی که روزی رهبر فوتبال بود اگر مثل بازیکنان امروزی بعد سقوط کایزرسلاترن را ترک می کرد شاید آنها محو می شدند و کسی امروز از آنها یاد نمی کرد اما مرگ همیشه خوب فرصت نمی دهد و برمن این واقعیت را به ما یادآوری کرد.

آرام بخواب خونسرد دوست داشتنی

به قلم روزبه سیف